قرار نیست اگر در جمعی هستی حتما سخنی بگویی. گاهی حرف می زنیم حتی درباره ی چیزهایی که در مورد آن ها سررشته داریم و یا به آن ها علاقه داریم اما برای خودنمایی! نه اینکه به کسی کمکی کرده باشیم. نه اینکه از ما راهنمایی خواسته باشند و متوجه نیستیم که با این کار عده ای را در گمان نادرست درباره ی خودمان فرو برده ایم. گاهی پیش می آید کسانی را جذب کنیم که نباید، کسانی برای حل مشکلشان به ما مراجعه کنند که ما قادر نیستییم کمکی کنیم.


برای خودنمایی اطلاعات ندهید یا به عبارت دیگر اظهار فضل ممنوع!


به سعدی گوش می دهیم:

جوانی خردمند از فنون فضایل حظی وافر داشت و طبعی نافر. چندانکه در محافل دانشمندان نشستی، زبان سخن ببستی. باری پدرش گفت:  ای پسر، تو نیز آنچه دانی بگوی. گفت: ترسم که بپرسند از آنچه ندانم و شرمساری برم.


نشنیدی که صوفیی می کوفت

زیر نعلین خویش میخی چند؟


آستینش گرفت سرهنگی

که بیا: نعل بر ستورم بند