گاهی اوقات ساکت باشی بهتره
سکوت گاهی تنها کار درستی هست که میتوانی انجام بدهی.
شاید فایده ای که در سکوت کردن باشه در حرف زدن نباشه. به سعدی گوش کنیم:
بازرگانی را هزار دینار خسارت افتاد. پسر را گفت: نباید که این سخن با کسی در میان نهی. گفت: ای پدر، فرمان تراست . نگویم ولکن خواهم مرا از فایده این مطلع گردانی که: مصلحت در نهان داشتن چیست؟ گفت: تا مصیبت دو نشود، یکی نقصان مایه و دیگری شماتت همسایه.
مگوی انده خویش با دشمنان
که لاحول گویند شادی کنان (شاید به زبان دلداری بدهند اما در درون شاد میشوند)
من:
در هر صورت بازگویی غم با کسی که یقین به دوستی آن شخص ندارید در واقع فایده ای ندارد، دو رویی خواهید دید به احتمال زیاد. دنبال فریب دادن خودتان هستید؟
راستش اگر قرار است دیگری شاد شود برای من مهم نیست حتی با غم من شاد شود اما گاهی متوجه دورویی که با من شده خواهم شد و انرژی ام به خاطر این تاسف هدر خواهد رفت و یا گاهی انرژی خوبی به رقیب داده ام، رقیبی که با من از بسیاری لحاظ دوست نیست.
فکر می کنم گاهی بهتر است مقابل بعضی کسان صورت را با سیلی سرخ نگه داشت. گاهی برای من پیش امده. نمیتوانم انکار کنم.
از طرفی، یافتن فردی بیرون از دایره‌ی اغیار هم کار دشواری است!
بنابراین چه خوب است که خود را به درجه‌ای برسانیم که غم دل را فقط به دلدار واقعی یعنی خدای مهربان بگوییم و از او طلب آرامش کنیم.